Μην ξεχνιομαστε!

Για το γκινες, ρε γαμωτο!!!

βιαστητε!

Ο Χατζατζάρης στο Παρίσι

Ενα καταπληκτικο αρθρο του της δημοσιογράφου Λαμπρινής Θωμά που στην ιστοσελιδα του Σκαϊ. Ειναι πραγματικα υπεροχο:


Πριν καλα-καλα να αδειασει το τονερ, το εθνικό σπορ των κολασμένων του Κολωνακίου, ο αρχοντοχωριατισμός, ξαναχτύπησε από το σημείωμα του αρχισυντάκτη γνωστού φρη πρες εντύπου, που πήγε στο Παρίσι και, ως αρμόζει, είδε το Φως της Πόλεως. Είδε πόσο πιο πολιτισμένο, ποιό ανθρώπινο, πιο τρέντι είναι το Παρίσι, συγκρινόμενο με την ήμο Αθήνα η οποία "αντί να βελτιώνεται, ασχημαίνει".

Αχ, το Παρίσι, λέει, είναι ένας Παράδεισος, με τα μουσεία του, τα μπητς μπαρ στο Σηκουάνα, τους φαρδείς δρόμους του. Είναι μια μαγική εικόνα, από την οποία απουσιάζουν πολλά: απουσιάζει Αλγερία, Ινδοκίνα, Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, Μουρουρόα, απουσιάζει ο εγκιβωτισμένος πολιτισμός, που κλάπηκε νύχτα, μες σε θρήνους και αίματα. Απουσιάζουν τα μαύρα παιδιά που υποχρεώνονταν να γράφουν "Οι πρόγονοί μας οι Γαλάτες".

Απουσιάζει η κριτική των ίδιων των κατοίκων του Παρισιού, οι καταγγελίες για την καταστροφή της πόλης τους, την εκδίωξή τους και την μετατροπή των ιστορικών κτιρίων και συνοικιών σε συγκροτήματα γραφείων και καταναλωτικά κέντρα. Απουσιάζει η αθλιότητα των προαστίων με τα σύγχρονα "πρότζεκτς", τις άθλιες εργατικές κατοικίες, τα γκέτο μεταναστών που μισούν και προσπαθούν να κάψουν κάθε τόσο το Παρίσι. Ακόμη και σε τουριστικό επίπεδο, απουσιάζει η αλήθεια αυτού που πήγε στο Παρίσι για να δει και όχι για να πει πως πήγε στο Παρίσι, το οποίο, όου γες, έχει το πλεονέκτημα να μην είναι Αθήνα.

Σημαντικό και ευρύ το φαινόμενο, ξεφεύγει κατά πολύ από τα πλαίσια ενός εντιτόριαλ -αν έμενε εκεί δεν θα έφτανε εδώ: δεν θα υπήρχε λόγος να ασχοληθεί κανείς με τα κομπλεξάκια του άλλου, που κάποτε νοστιμίζουν και τα κείμενα, είναι αλήθεια. Όμως καθημερινά, πλήθος διανοούμενων, δημοσιογράφων και καλλιτεχνών μας θυμίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι "δεν τους χωράει ο τόπος". Είτε ως σκηνικό, είτε ως κατοικούμενος από Έλληνες συγκεκριμένης νοοτροπίας και ράθυμης καθημερινότητας.

Η κριτική τους δε γίνεται σε σύγκριση με το άριστο (των αρετών), όμως. Όλοι αυτοί βλέπουν "το γρασίδι του γείτονα πάντα πιο πράσινο", για να χρησιμοποιήσουμε έναν προσφιλή τους αγγλισμό (μαζί με τους "σκελετούς στο ντουλάπι" και τις "καυτές πατάτες"). Αυτά κάνει το μάτι το αλλήθωρο: στην Ελλάδα το γρασίδι δεν συνηθίζεται - πλην Βορείων Προαστίων. Δεν ευδοκιμούν οι σίριαλ κίλερ και οι σκελετοί βρίσκονται σε νεκροταφεία και οστεοφυλάκια. Όσο για τις καυτές πατάτες, η μαμά μας συνήθως εύρισκε το χρόνο να τις φυσήξει να κρυώσουν.

Ψιλά γράμματα, θα πει κανείς, όταν ευρέως προβεβλημένοι συγγραφείς μας, με μητρική γλώσσα την ελληνική, γράφουν τα πρωτότυπα στα αγγλικά ή τα γαλλικά και κατόπιν μεταφράζουν τα έργα τους για το εγχώριο κοινό, ενώ άλλοι, μετριοπαθέστεροι, δημοσιεύουν μυθιστορήματα με αμερικάνικη θεματολογία που διαδραματίζονται στην Νέα Υόρκη ή στο Σικάγο, οπουδήποτε τέλος πάντων εκτός από την Κυψέλη (άπαπα, Μπίθουλας!). Ή, όταν διανοούμενοι και πανεπιστημιακοί διοργανώνουν "βαλκανικά συνέδρια", στα οποία βαλκάνιοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι, που ζουν με το όνειρο του Γκρίνουιτς Βίλατζ, μαζεύονται για να συμφωνήσουν στο πόσο καθυστερημένοι, απολίτιστοι, πολεμοχαρείς και "κάφροι" είμαστε οι υπόλοιποι συμπατριώτες τους - βλέπε το πρόσφατο μυθιστόρημα του Δημοσθένη Κούρτοβικ περί των βαρβάρων αναζητητών.

Είναι να απορεί κανείς, από που προέκυψαν όλοι αυτοί οι κριτές των απλών ανθρώπων, έτοιμοι να οικτείρουν λάθη και να επέμβουν ως άλλοι χατζηαβάτηδες, να διδάξουν γράμματα στον καραγκιόζη. Ακόμη περισσότερο, είναι να απορεί κανείς πόσο τυφλοί μπορεί να είναι απέναντι στη δημιουργία του νεότερου ελληνισμού, αυτή που γεννήθηκε από άξιους και πρωτοπόρους που είχαν τα κότσια και την παιδεία να συνδιαλεχθούν με το ελληνικόν. Η αναφορά των ονομάτων ("νέημ ντρόπιν" εκσυγχρονιστί), από τον Χατζιδάκι ως τον Ακριθάκη, από το Σεφέρη μέχρι τον Πεντζίκη, από τον Ιόλα μέχρι τον Καρούζο, από τον Κωνσταντινίδη μέχρι τον Βρυώνη, μάλλον δε χρειάζεται, ούτε για καλλιτέχνες, ούτε για επιστήμονες, ούτε για διανοουμένους. Είναι γνωστοί όλοι αυτοί που συνδιαλέχτηκαν με τον ελληνικό πολιτισμό αλλά και με τον μοντερνισμό, χωρίς επαρχιωτισμούς και χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας.

Αν κάπου στράβωσε το πράγμα είναι στην αδυναμία συνέχισης αυτού του διαλόγου από το σωρό των ελασσόνων έως ανύπαρκτων, που, ως εξ αυτής, προτιμούν τη στανική εισαγωγή δυτικών αντιγράφων τρίτης κατηγορίας —ο ορισμός του κιτς- προς "εκσυγχρονισμό" των ημετέρων, από τις πολιτικές δομές και τα πολιτισμικά πρότυπα μέχρι την τελευταία διάσταση της ζωής μας. Το πολεοδομικό και οικιστικό έκτρωμα της σύγχρονης Αθήνας ποιός το σχεδίασε; Κάποιος επαρχιώτης μπετατζής ή οι διπλωματούχοι, συχνότατα ξενοσπουδαγμένοι και μες την προοδευτικίλα αρχιτέκτονες και πολιτικοί μηχανικοί; Για τον εκμηδενισμό της γραφής στη χώρα μας ποιός ευθύνεται, αν όχι οι επίδοξοι Φίλιπ Ρόθ και Στήβεν Κίνγκ;

Η αγωνία δεν αφορά, βεβαίως, το έργο όλων αυτών. Δεν πρόκειται, ως δημιούργημα, να ζήσει, διότι δεν αρθρώνει το λόγο κανενός βιώματος. Αφορά το φαρμάκι, την απαξία και την ευκολία, την οποία οι πολλαπλές τους εκδόσεις - στηριγμένες στις καλοθρεμμένες κολωνακιώτικες φιλίες τους- ποτίζουν όσους ακόμη δεν έχουν αναπτύξει ίδιο κριτήριο. Ειδικά καθώς, από αυτά τα φωνακλάδικα τίποτε απουσιάζουν ακόμη και τα πιο ανεπαίσθητα ίχνη αναφοράς στο αληθινό έργο των προηγουμένων. Τελικώς, φτάνει κανείς να ευγνωμονεί όσους τρέφουν αληθινά αισθήματα μίσους προς την ταυτότητά τους. Αυτοί τουλάχιστον λένε το όνομα του Μακρυγιάννη, έστω και για να τον συκοφαντήσουν.

Chronicles of Pampelonia

Ενα πολυ καλο μαθημα πολιτικης επιστημης απο εναν τυπο που στο YouTube εχει το καναλι Druesling. Αν και ειναι λιγο απλοποιημενο, προσπαθει να μας ενταξει στην ουτοπιστικη λογικη και παραλογια του αναρχισμου, καθως και το πως αυτος μπορει να επελθει.
Προσωπικα, διαφωνω πληρως με το αν θα μπορεσει καποτε ο ανθρωπος να φτασει σε αυτο το επιπεδο το οποιο περιγραφει το πρωτο βιντεο.

I. Anarchy


II. Anomie (αν και νομιζω πως γραφεται anomy)


III. Feudalism

Αβελ και Κάιν

Αν και δεν ειναι τοσο δημοφηλες, αυτο το ποιημα του Μπολντλαιρ ειναι απο τα αγαπημμενα μου και σιγουρα το αγαπημενο μου απο τον συγκεκριμενο ποιητη. Ειναι απο την συλλογη "τα ανθη του κακου" και παντα ηθελα να το υποστηριξω με καποιον τροπο.

Abel et Caïn

I

Race d'Abel, dors, bois et mange;
Dieu te sourit complaisamment.

Race de Caïn, dans la fange
Rampe et meurs misérablement.

Race d'Abel, ton sacrifice
Flatte le nez du Séraphin!

Race de Caïn, ton supplice
Aura-t-il jamais une fin?

Race d'Abel, vois tes semailles
Et ton bétail venir à bien;

Race de Caïn, tes entrailles
Hurlent la faim comme un vieux chien.

Race d'Abel, chauffe ton ventre
À ton foyer patriarcal;

Race de Caïn, dans ton antre
Tremble de froid, pauvre chacal!

Race d'Abel, aime et pullule!
Ton or fait aussi des petits.

Race de Caïn, coeur qui brûle,
Prends garde à ces grands appétits.

Race d'Abel, tu croîs et broutes
Comme les punaises des bois!

Race de Caïn, sur les routes
Traîne ta famille aux abois.

II

Ah! race d'Abel, ta charogne
Engraissera le sol fumant!

Race de Caïn, ta besogne
N'est pas faite suffisamment;

Race d'Abel, voici ta honte:
Le fer est vaincu par l'épieu!

Race de Caïn, au ciel monte,
Et sur la terre jette Dieu!

Αβελ και Καϊν


Ι

Φυλή του αβελ,τρωγε ,πίνε και κοιμήσου
ο θεός σ’ εσένα γλυκά χαμογελά!

Φυλή του Κάιν ,μες τη λάσπη σου, κυλίσου
και ψοφά πάνω στη κακομοιριά,

Φυλή του Αβελ το θυμίαμα σου ευφραίνει
των Σεραφείμ , τη μύτη εκεί ψηλά,

Φυλή του Κάιν η αγωνιά που σε βαραίνει
θε να τελειώσει εδώ καμμια φορά;

Φυλή του Αβελ, κοίτα: τα σπαρτά σου εσένα
τα ζώα σου παν' όλα κατ' ευχή,

Φυλή του Κάιν, στ'άντερα σου, λυσσασμένα
η πείνα ουρλιάζει, γέρικο σκυλί,

Φυλη του Αβελ, ζέστανε συ την κοιλιά σου
στο τζάκι σου το πατριαρχικό,

Φυλή του Κάιν, σαν τσακάλι στην σπιλιά σου
τρεμούλιαζε απ'το κρόο το φριχτό!

Φυλη του Αβελ, ερωτεύσου, γεννοβόλα!
Και το πουγκί σου όμοια γεννοβολά,

Φυλή του Κάιν, στην καρδιά σου φλόγα ειν' όλα
μα απ' τους μεγάλους πειρασμούς, μακριά!

Φυλή του Αβελ, όλο πλήθαινε, βοσκίζεις,
σαν πάνω στο σανίδωμα οι κοριοί!

Φυλή του Κάιν, σ' έρημους δρόμους που γυρίζεις,
σέρνε την φαμίλια σου που θρηνεί.

ΙΙ

Φυλή του Αβελ , το ψοφίμι το δικό σου
θε να λιπάνει σαν κοπριά τη γη,

Φυλή του Καιν, η δουλειά που ‘εχεις εμπρός σου
για σε δεν έχει ακόμα τελειωμο,

Φυλή του Αβελ , να ποια ειναι η ντροπή σου :
το σίδερο έχει απ’ το κοντάρι κινηθεί,

Φυλή του Καιν, ως τα ουράνια ας φταξει η οργή σου
κι ας ρίξει το Θεό κάτω στη Γη!

Αγκουένα

Την μεγάλην έρημο Σαχάρα
κατοικεί ένας λαός μικρός
παλεύει τα πάντα μοναχός
μες στης ερήμου την κατάρα

Η ιστορία του σχεδόν ισχνή
θα χωρούσε άνετα σε 'να βιβλίο
που έχει τις σελίδες δύο
και μέγα εξώφυλλο για 'ρχη

Ο αρχηγός τους ο Σουρουτζίρι
σε μια καλύβα μέσα χωμένος
κοιτούσε πάντα αγριεμένος
παίζοντας τον καλό νοικοκοίρη

Ο σοφός Λουντί τα χέρια έχει
ως τους αγκώνες πρασινισμένα
με βότανα ανακατωμένα
τους νεκρούς με προσευχές να βρέχει

Σε μια σκηνή κάπως πεσμένη
με το κεφάλι του στο χώμα
και δυο σωλήνες μες στο στόμα
το φάρμακο του ο Σγκρο προσμένει

Ενός νομά ο γυός του κάκου σέρνει
ένα καλάσνικωφ με τα χέρια
στην ζώνη του αράδες μαχαίρια
"σαν μεγαλώσει πρώτος θα βγαίνει"

Σε έναν λόφο κάπου πιο πέρα
η Χουρίθ βρίσκεται ξαπλωμένη
γυμνή, στο αίμα βυθισμένη
πριν γίνει ανύπαντρη μητέρα

Μπορεί ο λαός του Αγκουένα
να σου είναι άγνωστος παντελώς
ίσως μεινεις λιγο σκεφτικος
να ψάξεις τα κράτοι ένα-ένα

Μα δεν προκείται να βρεις
στον χάρτη ούτε μια κουκίδα
μα θα δεις την δικιά σου την πατρίδα
αν μπορέσεις και συνετά σκεφτείς

Ημεριδα "Η διαφορετικητα σημερα"

Να μια ωραια και ενδιαφερουσα εκδηλωση:

14 ΜΑΪΟΥ 2008

Αμφιθέατρο Ειδικού Γεν. Λυκείου και Ειδικού Γυμνασίου Αθηνών, Ύδρας 2 και Αλκιβιάδου, Ηλιούπολη.

Διοργανωτές: Ειδικό Γεν. Λύκειο και Ειδικό Γυμνάσιο Αθηνών

5^ο Γεν. Λύκειο Ηλιούπολης

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

9.00 –10.15 Α΄Συνεδρία: Από την διαφοροποίηση στην διαφορετικότητα. Συντονιστής: Λάζαρος Τεντόμας, Κοινωνικός Ανθρωπολόγος, Ειδικό Λύκειο και Γυμνάσιο Αθηνών

9.00-9.15: Έλια Χαρύδη, Υπ. Διδάκτορας Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο: Ερευνώντας τη διαφορετικότητα: Η τύφλωαη μέσα από την ματιά μιας κοινωνικής ανθρωπολόγου.

9.15-9.30: Γεωργία Μπακλή, μαθήτρια Ειδικού Γεν. Λυκείου Αθηνών: Ο παχύσαρκος έφηβος στην σύγχρονη εποχή: Όψεις κοινωνικής διαφοροποίσης, αίτια και αντιμετώπιση του προβλήματος.

9.30-9.45: Μαρία Θεριανού, μαθήτρια 5^ου Γεν. Λυκείου Ηλιούπολης: Διαφορετικότητα και μάθηση.

9.45-10.00: Αθηνά Χαϊρπάρογλου, Δρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΕΚΚΑΣ): Η ριψοκίνδυνη δράση ως «παιχνίδι» και ως «τρόπος ζωής»:Η περίπτωση της νεανικής παραβατικότητας.

10.00-10.15: Νίκη Δρακοπούλου, Άννυ Γκόγκου, μαθήτριες 5^ου Γεν. Λυκείου Ηλιούπολης: Χρήστες ναρκωτικών, μια διαφορετική ομάδα.

10.15-10.30: Διάλειμμα

10.30-12.00: Β’ Συνεδρία: Διαφορετικότητα και Κοινωνική Ζωή. Συντονίστρια: Κατερίνα Κολιμένου, Κοινωνιολόγος, 5ο Γεν. Λύκειο Ηλιούπολης.

10.30-10.45: Καμίλ Γκουγκόρ, μαθητής Ειδικού Γεν. Λυκείου Αθηνών: Από την παραδοσιακή οικογένεια στα διαφορετικά νοικοκυριά: Συντροφικότητα και δικαίωμα επιλογής στην σύγχρονη εποχή.

10.45-11.00: Σόνια Περλέγκα, Ηθοποιός-Δημοσιογράφος Ραδιοφωνικού Σταθμού Επικοινωνία: Θέατρο καθρέφτης ζωής.

11.00-11.15: Νίκη Καρδαμίτση και Αθηνά Δεμερτζιόγλου, μαθήτριες 5^ου Γεν. Λυκείου Ηλιούπολης: Παιδιά με ειδικές ανάγκες και η αντιμετώπιση τους από την κοινωνία και τα άτομα.

11.15-11.30: Μαρία Καββαδία, Designer οπτικής επικοινωνίας και new media: Διαφήμιση versus διαφορετικότητας.

11.30-11.45: Ροζαλία Λάμπρο,μαθήτρια Ειδικού Γεν. Λυκείου Αθηνών: Μαρτυρία μετανάστριας: «Φωνή» για την θετική όψη της διαφορετικότητας.

11.45-12.00: Άννα Κρεούζη, μαθήτρια 5^ου Γεν. Λυκείου Ηλιούπολης: Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στον τομέα της εργασίας.

΅

12.00-12.15: Διάλειμμα

12.15-13.15: Συζήτηση. Συντονίστρια : Όλγα Στασινοπούλου, Αναπλ. Καθηγήτρια τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής Παντείου Πανεπιστημίου.

Ανοήτοι Νέοι

Τι ανόητοι οι νέοι!
τίποτα άλλο δεν τους μέλει
παρά μόνο να κατέχουν
του μικρού θεού τα βέλη

Πλησιάζουνε μια φίλη
οσμίζονται τ'άρωμα της
με τρεμάμενα τα χείλη
την ρωτάνε τ'όνομα της

Και έτσι αρχίζουν όλα
φίλια, αγγαλιές, ξενύχτια
καθώς μπλεκουν, οι κουτοί
μες στου έρωτα τα δύχτια

Βλέπουν ήλιο το φεγγάρι
στα μεσάνυχτα να βγένει
με τους λύκους να ουρλιάζει
τα σκοτάδια να ξεπλένει

Με ποιήματα τους τοίχους
μουτζουρώνουν καθε βράδυ
και καρδούλες ζωγραφίζουν
σαν πέσει το σκοτάδι

Δεν διστάζουν να σκορπίσουν
όλο τον μισθό του μήνα
για να πάρουν στην καλή τους
τριαντάφυλλα και κρίνα

Την ένταση δυναμώνουν
στα μικρά ραδιόφωνα τους
σαν κάποιο σαχλό τραγούδι
θυμίζει τον έρωτα τους

Είναι πραγματικά χαζοί
τρέφουν πάντα αυταπάτες
μιλούν για κόσμους μαγικούς
και παντοτινές αγάπες

Μα ποιος να τους κατακρίνει;
αφου ειναι γνωστο ευρέως
ότι είμαι και εγώ
ένας ανόητος νέος

Η πολιτική

Γεννήθηκε μέσα στο βαπόρι

λίγο πριν φτάσουνε στην Αθήνα

πρόσεξαν πως ήτανε αγόρι

όταν βγήκαν έξω στην μαρίνα

Στης Καισαριανής τα προσφυγικά

η δόλια μανά του τον βύζαινε

στα γρήγορα και όχι τακτικά

βιαζόταν στην δουλεία που πήγαινε

Και προτού να βγάλει δημοτικό

στην Πίνδο τον έστειλαν άρον-άρον

να καθαρίζει αίμα εχθρικό

από τις αρβύλες των φαντάρων

Σε ένα κελί κρύο και υγρό

μέρες και νύχτες βασανιζόταν

γιατί φάνηκε πως τον αυστηρό

νόμο του δικτάτορα αρνιόταν

Εικοσπέντε χρόνων παλικάρι

το μόνο πια που ονειρευόταν

ήταν ο ξανθός με το δοξάρι

αχ, κάποια στιγμή να τον λυπόταν

Το χριστουγεννιάτικο του δεντρό

κόκκινο ως ήτανε και υγρό

έσταζε στου σαλονιού το κέντρο

στάλα στάλα το αίμα σαν νερό

Σε μια σχολή που θύμιζε γιαπί

βρίσκει την μεγάλη ευκαιρία

μετά από πολύ καιρό να πει

“ψωμί, παιδεία, ελευθεριά”

Σε ένα γραφείο καθισμένο

το παρηκμασμένο, τώρα, σώμα

και το πνεύμα το διεφθαρμένο

μολυσμένο από κάποιο κόμμα

Γιατί η πολίτικη μας θυμίζει

πως τρεις χιλιετίες πολιτισμού

δεν κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει

από οποιαδήποτε άλλη μαϊμού