Αβελ και Κάιν

Αν και δεν ειναι τοσο δημοφηλες, αυτο το ποιημα του Μπολντλαιρ ειναι απο τα αγαπημμενα μου και σιγουρα το αγαπημενο μου απο τον συγκεκριμενο ποιητη. Ειναι απο την συλλογη "τα ανθη του κακου" και παντα ηθελα να το υποστηριξω με καποιον τροπο.

Abel et Caïn

I

Race d'Abel, dors, bois et mange;
Dieu te sourit complaisamment.

Race de Caïn, dans la fange
Rampe et meurs misérablement.

Race d'Abel, ton sacrifice
Flatte le nez du Séraphin!

Race de Caïn, ton supplice
Aura-t-il jamais une fin?

Race d'Abel, vois tes semailles
Et ton bétail venir à bien;

Race de Caïn, tes entrailles
Hurlent la faim comme un vieux chien.

Race d'Abel, chauffe ton ventre
À ton foyer patriarcal;

Race de Caïn, dans ton antre
Tremble de froid, pauvre chacal!

Race d'Abel, aime et pullule!
Ton or fait aussi des petits.

Race de Caïn, coeur qui brûle,
Prends garde à ces grands appétits.

Race d'Abel, tu croîs et broutes
Comme les punaises des bois!

Race de Caïn, sur les routes
Traîne ta famille aux abois.

II

Ah! race d'Abel, ta charogne
Engraissera le sol fumant!

Race de Caïn, ta besogne
N'est pas faite suffisamment;

Race d'Abel, voici ta honte:
Le fer est vaincu par l'épieu!

Race de Caïn, au ciel monte,
Et sur la terre jette Dieu!

Αβελ και Καϊν


Ι

Φυλή του αβελ,τρωγε ,πίνε και κοιμήσου
ο θεός σ’ εσένα γλυκά χαμογελά!

Φυλή του Κάιν ,μες τη λάσπη σου, κυλίσου
και ψοφά πάνω στη κακομοιριά,

Φυλή του Αβελ το θυμίαμα σου ευφραίνει
των Σεραφείμ , τη μύτη εκεί ψηλά,

Φυλή του Κάιν η αγωνιά που σε βαραίνει
θε να τελειώσει εδώ καμμια φορά;

Φυλή του Αβελ, κοίτα: τα σπαρτά σου εσένα
τα ζώα σου παν' όλα κατ' ευχή,

Φυλή του Κάιν, στ'άντερα σου, λυσσασμένα
η πείνα ουρλιάζει, γέρικο σκυλί,

Φυλη του Αβελ, ζέστανε συ την κοιλιά σου
στο τζάκι σου το πατριαρχικό,

Φυλή του Κάιν, σαν τσακάλι στην σπιλιά σου
τρεμούλιαζε απ'το κρόο το φριχτό!

Φυλη του Αβελ, ερωτεύσου, γεννοβόλα!
Και το πουγκί σου όμοια γεννοβολά,

Φυλή του Κάιν, στην καρδιά σου φλόγα ειν' όλα
μα απ' τους μεγάλους πειρασμούς, μακριά!

Φυλή του Αβελ, όλο πλήθαινε, βοσκίζεις,
σαν πάνω στο σανίδωμα οι κοριοί!

Φυλή του Κάιν, σ' έρημους δρόμους που γυρίζεις,
σέρνε την φαμίλια σου που θρηνεί.

ΙΙ

Φυλή του Αβελ , το ψοφίμι το δικό σου
θε να λιπάνει σαν κοπριά τη γη,

Φυλή του Καιν, η δουλειά που ‘εχεις εμπρός σου
για σε δεν έχει ακόμα τελειωμο,

Φυλή του Αβελ , να ποια ειναι η ντροπή σου :
το σίδερο έχει απ’ το κοντάρι κινηθεί,

Φυλή του Καιν, ως τα ουράνια ας φταξει η οργή σου
κι ας ρίξει το Θεό κάτω στη Γη!