ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Το βραδυ συναντησα και παλι τον Ποιητη Της Πλατειας. Αφου μου ευχηθηκε καλος πο(υ)λιτης, μου εδωσε ενα ποιημα του για να επεκτινω αυτο το blog. Καλη αναγνωση!

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Γεμάτος φώτα είναι ο δρόμος
καθώς η νύχτα σιγοφτει
άχρωμος, άχαρος, τόσο μόνος
λες και τον βούτηξαν στο νέφτι

πάνω από τις σκονισμένες λάμπες
στον ουρανό γυρίζει με καμάρι
ένας κύκλος δίχως γάμπες
το ολόγιομο φεγγάρι

πάντα τον ήλιο κυνηγά
σαν πολύτιμο πετράδι
όμως, φτάνει πάντα αργά
κι όλο μένει στο σκοτάδι

μα, μια φορά στα έτη φωτός
μια επανάσταση κάνει
έκλειψη ήλιου! θαύμα! θεός!
Και όλος ο κόσμος τα χάνει

Ο ήλιος όμως, εκεί ,δυνατός
Το πρόσωπο του δεν ξινίζει
Όταν τελειώνει αυτός ο χαμός
Το φεγγάρι εξαφανίζει

Τώρα μες στον βραδινό αέρα
μόνο, πάλι όνειρα κάνει
αν δεν γίνει ήλιος μια μέρα
θαρρώ πως θα πεθάνει