Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Η Δικαιοσυνη



























Είναι τυφλή,
είναι τυφλή
διώχνει παιδί
χαϊδεύει ληστή,
και ν'απορείς
τι τέχνη είναι αυτή;

Κι η ζυγαριά
πως ευνοεί!
την μια μεριά
ή την άλλη μεριά.
αχ, να ζυγίζαν
καμιά φορά
την ζυγαριά

Έχει φτερά
και λαχταρά
να οδηγεί
πάνω στην γη
ενώ πετά
πολύ ψηλά

Άμα ποτέ
το φως θα δει
θα σιχαθεί
τόσο πολύ
που το σπαθί
θα της χωθεί
μες στην ψυχή

4 σχόλια:

toumpanistis είπε...

oraios!

Unknown είπε...

Αφιερωμένο σε εσένα τον ποιήτη της πλατείας(ένας συνάδελφος)

Ό,τι κι αν είχε το 'χασε: γυναίκα, βιός, παιδιά του,
τίποτε δε τ' απόμεινε στερνή παρηγοριά.
Πέταξ' η έννοια από το νου κι η ελπίδα απ' τη καρδιά του
κι η υπομονή μαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.
Όπως τα λείψανα περνούν, περνά αργά ο καιρός του
και ζει, δίχως ο δύστυχος να ξέρει το γιατί.
Μες στη ταβέρνα ολημερίς με το ποτήρι μπρος του
του κάκου κει κι ανώφελα τη λησμονιά ζητεί.
«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τι το νερώνεις το κρασί και πίνω απ' το ξανθό
και πίνω κι απ' το κόκκινο κι από το γιοματάρι
κι από το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;
Δεν ήρθα για ξεφάντωμα μήτε για πανηγύρι,
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά...»
Κι ο κάπελας, γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,
με θλιβερό περίγελο στα λόγια, του απαντά:
«Τι φταίω 'γω αν τα δάκρυα, π' απελπισμένος χύνεις,
πέφτουνε στο ποτήρι σου, σταλαματιές θολές,
και το νερώνουν το κρασί κι αδύνατο το πίνεις;
Τι φταίω 'γω κι αν δε μεθάς, τι φταίω 'γω κι αν κλαις;»

Απο ένα ποιήμα του Ιωάννη Πολέμη...

Πατρίκιος Αστερίας είπε...

φιλτατε αν υποψιαστω οτι αφηνετε υπονοουμενα για την "ακεραιοτητα" της δικαιοσυνης θα σας εκτιμησω ακομη περισσοτερο...ευγε...

panikos kai fovera είπε...

μετά τη ρωμιοσύνη του Ριτσου ερχεται και η δικαιοσυνη της Ελληνικης αστυνομιας...
μην ξερασω...